Het resultaat: stijve bloedvaten, een stijve, fibreuze hartspier, nieren die niet meer goed filteren, troebele ooglenzen en een vroeg oude, rimpelige huid.Om slechts enkele voorbeelden te noemen.” De tweede aanval die tarwe op ons gestel uitoefent is een kwestie van geavanceerde biologische oorlogsvoering. “En graszaad is bedoeld om nieuwe grasplantjes te maken, niet om te worden opgegeten. Ik ben het in principe met paleopsychiater Emily Deans en Frits Muskiet eens dat William Davis hier en daar wat simplificeert en dat effectbejag hem niet vreemd is.Maar om nou te beweren dat het een slecht boek is, dat zou hypocriet zijn.Het tarwegras heeft zich gedurende miljoenen jaren gespecialiseerd om beesten te ontmoedigen het kostbare zaad te eten.
Er vormen zich suiker/eiwitverbindingen die niet meer afbreekbaar zijn en die letterlijk zand in de machinerie gooien.
Maar de niet zo florissante prognose van de hartpatiënten die hij had opgelapt, baarde hem toch wel zorgen.
Hij vertoonde zelf namelijk net als vrijwel al zijn patiënten de karakteristieke kenmerken van het metabole syndroom: een buikje, een zwembandje, een verhoogde bloeddruk en een niet optimale cholesterolspiegel.
Na een week meten wist hij het zeker: alles waar tarwe in zat joeg zijn bloedsuikerspiegel door het plafond.
“Twee bruine boterhammen verhogen je bloedsuikerspiegel meer dan een King Size Snickers,” ontdekte ik met verbazing.